|
Dokumenty związane z Kongresem (2000)
W wychowawczym kształtowaniu wspólnej odpowiedzialności za prawdę dużą rolę mogą odegrać środowiska akademickie inspirowane tradycją uniwersalizmu, sięgającą średniowiecza. Niech we wspólnotach mistrzów i uczniów, profesorów i studentów, rzetelna służba prawdzie łączy się z poczuciem wspólnoty całej kultury, ogarniającej różnorodne tradycje sztuki, myśli filozoficznej i teologicznej. Godność Akademii oraz jej wierność prawdzie promieniują na życie całych społeczeństw. Dzięki temu godność każdego człowieka zakorzenia się w prawdzie. Dochodzenie do prawdy wykluczać musi przekreślającą godność przemoc, co wyraża zasada „plus ratio quam vis”. Wierność tej zasadzie wymaga także dziś sprzeciwu wobec przemocy informacyjnej, która wyraża się agresywna perswazją sloganu reklamowego, demagogicznych haseł, narastaniem szumu informacyjnego. Nie pozwala ona akademickiej posługi myślenia podporządkowywać prawom rynku. Niesie wiele nowych pytań dotyczących etyki badań naukowych i humanistycznego wymiaru nauki. W kontekście nowych możliwości ukazywanych przez genetykę, szczegółowych odpowiedzi wymagają pytania o granice wolności w nauce, która chce zachować prymat etyki nad techniką.
Społecznościom akademickim chcemy raz jeszcze przypomnieć złotą zasadę, którą przywołał II Sobór Watykański. Głosi ona: „Prawda nie inaczej się narzuca, jak tylko siłą samej prawdy, która wnika w umysły jednocześnie łagodnie i silnie” (Dignitatis humanae, I). Harmonijne łączenie świadectwa wolności i prawdy leży u fundamentów twórczego uczestnictwa w kulturze, stanowi też istotę stylu, którego uczą „ludzie wielkiego ducha, naprawdę wolni i pełni Boga” (Jan Paweł II, Tertio millennio adveniente, 35). Dziękujemy Bogu za świadectwo tej wolności i pełni wyrażone podczas obrad naszego Kongresu. Z uznaniem przyjmujemy Kartę Powinności Człowieka przyjętą w Gdańsku w poczuciu odpowiedzialności za kulturę przełomu tysiącleci. Solidarność dzielonych trosk i wspólnota wartości umacnia naszą nadzieję. Niniejsze przesłanie wyraża chęć przekazywania dalej cennych darów Ducha.
***
Ten Duch Boży, dający moc i odsłaniający prawdę, tchnie przez tysiąclecia niosąc pomoc człowiekowi. Dzięki Niemu możemy we współczesności rozpoznawać i umacniać wzrost Bożego Królestwa. Wzrost ten widać, gdy wraz z przemianami niesionymi przez globalizację oraz rewolucje naukową i techniczną kształtuje się również większa wrażliwość na nienaruszalne prawa człowieka. Wzrasta zrozumienie potrzeby międzyludzkiej solidarności. Dzięki temu rozwijają się działania na rzecz sprawiedliwości i równości, wolności i pokoju. Upowszechnia się też przekonanie, że środowisko kulturowe człowieka trzeba uchronić przed dewastacją, podobnie jak chronimy środowisko przyrodnicze. W tym wszystkim kultura, według słów Jana Pawła II, ukazuje się jako „właściwy kształt życia człowieka” (Wystąpienie w UNESCO, p.6).
Dlatego chcemy naszą myśl o przyszłości napełnić zarówno optymizmem, jak i świadomością czekających nas zadań. Nakłada to na nas wspólna odpowiedzialność za obecność chrześcijaństwa w kulturze III tysiąclecia. Ani nasze ograniczone możliwości, ani wielość nowych wyzwań, nie zachwieją naszego optymizmu, skoro Jezus Chrystus stanowi ostateczną podstawę naszej nadziei.
Lublin, 6 listopada 2000 r.
|
|
|
