|
Dokumenty związane z Kongresem (2000)
Wspólnota podobnej modlitwy ma już swą piękną tradycję. Sześć lat temu, w Wielki Piątek 1994 r., prowadząc Drogę Krzyżową w rzymskim Koloseum Jan Paweł II korzystał z tekstu rozważań przygotowanego przez ekumenicznego patriarchę Konstantynopola – Bartłomieja. Rodzina ludzka, nękana przez podziały i konflikty, potrzebuje świadectwa podobnej jedności, aby budować piękniejszy świat ożywiany miłością, wyrażoną w tajemnicy Krzyża oraz nadzieją umacnianą przez Zmartwychwstanie Chrystusa.
Z historią Lublina związany jest również dramat ofiar Majdanka. Przypomina on o tragedii, która zrodziła się wtedy, gdy na miejsce ładu moralnego określonego przez Boga, wprowadzono fałszywe bożki więzów krwi i wspólnoty narodu, budowanej na nienawiści i pogardzie dla innych narodów. Aby uczyć się życia z pamięci o tragediach niedawnej historii, młodzież szkół Lublina oraz młodzież z Ukrainy zgromadzi się 7 listopada na Majdanku, aby w modlitwie wyrazić pamięć o tych naszych braciach i siostrach, dla których obóz na Majdanku stanowił ostatni etap ich ziemskiego życia. Modlitwy za zmarłych poprowadzą wtedy przedstawiciele wspólnot żydowskich, muzułmańskich, ewangelickich, prawosławnych i katolickich. Ufamy, że więź modlitwy na Majdanku przypomni nam Jezusowe słowa „jeden jest Ojciec was w niebie” (Mt 23,9). Wyrazem szacunku dla przedstawicieli tych wspólnot będą również honorowe doktoraty przyznane przez KUL w tym samym czasie dla głównego rabina Rzymu prof. Elio Toaffa oraz dla arcybiskupa najstarszej diecezji amerykańskiej, kard. Williama Keelera z Baltimore. Żywimy nadzieję, iż ci spośród Was, którzy nie będą mogli bezpośrednio uczestniczyć w wymienionych spotkaniach modlitewnych, będą nam towarzyszyć zarówno przez dar cierpienia, jaki przez wspólnotę refleksji ożywianej duchem modlitwy Wieczernika.
Honorowy doktorat dla patriarchy Teoktysta stanowi wyraz szacunku naszej społeczności dla tych wszystkich, którzy w trudnych czasach totalitarnej pogardy dla wiary religijnej starali się podtrzymywać tę wiarę oraz stawiać miłość Boga ponad wszystkie ludzkie wartości. Przypomina nam on świadectwo świętości okazywane przez wielu chrześcijan, którzy w czasach prześladowań potrafili żyć duchem wiary zaś mocom zła przeciwstawiali świadectwo Bożej światłości. Równocześnie niesie on dla nas zobowiązanie, abyśmy potrafili przezwyciężyć uprzedzenia codziennego życia i dawali konsekwentne świadectwo wierności Ewangelii. Postawy tej możemy uczyć się także z naszej historii. Przykładu takiej wierności uczy m.in. związany z Lublinem prawosławny metropolita lwowski i halicki, Piotr Mohyła. Cenimy u niego zarówno osobista świętość życia, jak i ekumeniczna postawę dialogu, inspirowaną duchem Ewangelii. Dokumenty nowszej historii dostarczają nam wielu innych świadectw wyrażających głęboką ludzką solidarność.
ciąg dalszy
|
|
|
