Prelegenci | VII Kongres Kultury Chrześcijańskiej

Monika Adamczyk-Garbowska, filolog, tłumacz.
Ur. w 1956 roku. Doktor habilitowany nauk humanistycznych. Literaturoznawca, zajmuje się literaturą amerykańską i porównawczą, w tym literaturą jidysz i polsko?żydowską. Kierownik Zakładu Kultury i Historii Żydów Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie. Członek redakcji rocznika „Polin: Studies in Polish Jewry”. W zarządzie Stowarzyszenia „Otwarta Rzeczpospolita”, członek Rady Muzeum, ciała doradczego Państwowego Muzeum na Majdanku w Lublinie.
Autorka m.in. książek: Polska Isaaca Bashevisa Singera – rozstanie i powrót 1994, Contemporary Jewish Writing in Poland 2001 (z Antonym Polonskym), Ortodoksja. Emancypacja. Asymilacja. Studia z dziejów ludności żydowskiej na ziemiach polskich w okresie rozbiorów 2003 (red. razem z Konradem Zielińskim).

………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………

Ks. prof. Igor Andrianow
Miński kapłan prawosławny, prodziekan Prawosławnego Fakultetu Teologicznego przy Humanistycznym Uniwersytecie w Mińsku.

……………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………..

Władysław Bartoszewski, historyk, publicysta, polityk.
Ur. w 1922 roku. Pseudonim „Ludwik”. W latach 1940-1941 więzień obozu koncentracyjnego Oświęcim, żołnierz Armii Krajowej i od 1942 pracownik Biura Informacji i Propagandy (BIP) oraz Delegatury Rządu, w której wraz z W. Bieńkowskim prowadził referat żydowski. Współzałożyciel Rady Pomocy Żydom „Żegota”. W latach 1942-1944 redaktor miesięcznika „Prawda Młodych”, uczestnik Powstania Warszawskiego. W latach 1944-1945 sekretarz redakcji Biuletynu Informacyjnego.
Członek „Nie”, następnie Delegatury Sił Zbrojnych na Kraj. Od 1946 roku w PSL, współredaktor „Gazety Ludowej”, dwukrotnie więziony – w latach 1946-1948 i 1949-1954, od 1982 roku w redakcji „Tygodnika Powszechnego”. Wykładowca KUL i „uniwersytetu latającego” oraz uniwersytetów niemieckich w Monachium, Augsburgu i Eichstätt. Wielokrotnie występował przeciwko bezprawnym działaniom władz m.in. podpisując listy protestacyjne intelektualistów do rządu i sejmu PRL.
W latach 1990-1995 ambasador w Austrii, w 1995 oraz od 2000 roku minister spraw zagranicznych. W 2001 roku odznaczony Wielkim Krzyżem Orderu Zasługi RFN, za pracę na rzecz pojednania między Niemcami, Polakami i Żydami.
Badacz dziejów wojny i okupacji, autor ponad 800 artykułów i książek m.in.: Warszawski pierścień śmierci 1939-1944 1967, 1859 dni Warszawy 1974, Polskie Państwo Podziemne 1979, Na drodze do Niepodległości 1987.

………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………..

Adam Boniecki MIC, redaktor naczelny „Tygodnika Powszechnego”
Ur. w 1934 roku. Po ukończeniu gimnazjum wstąpił w 1952 roku do Zgromadzenia Księży Marianów. Święcenia kapłańskie otrzymał w roku 1960. W latach 1961-1964 studiował nauki społeczne w Katolickim Uniwersytecie Lubelskim. Po ukończeniu studiów rozpoczął pracę w „Tygodniku Powszechnym” oraz w krakowskim duszpasterstwie akademickim przy kościele św. Anny. Obowiązki duszpasterza akademickiego pełnił do roku 1971. W latach 1972-1974 przebywał we Francji i uczęszczał na zajęcia w paryskim Instytucie Katolickim. W 1979 roku, na zlecenie papieża Jana Pawła II organizował polskie wydanie watykańskiego pisma „L’Osservatore Romano” i w latach 1979-1991 był jego redaktorem naczelnym, pozostając członkiem redakcji „Tygodnika”. W latach 90. był generałem Zgromadzenia Księży Marianów. Po śmierci Jerzego Turowicza, zgodnie z jego wolą, objął funkcję redaktora naczelnego „Tygodnika Powszechnego” (1999).
Autor książek: Rozmowy niedokończone, Notes, Budowa kościołów w diecezji przemyskiej, Kalendarium życia Karola Wojtyły, Notes rzymski (t. I/III), Vademecum generała.

Juliusz Braun, były przewodniczący KRRiT.
Ukończył studia na Wydziale Geologii Uniwersytetu Warszawskiego. Poseł X oraz I kadencji (przewodniczący Komisji Kultury i Środków Przekazu), II kadencji (przewodniczący Komisji Kultury i Środków Przekazu) i III kadencji Sejmu RP (pracował w komisjach Kultury i Środków Przekazu, Łączności z Polakami za Granicą). W latach 1971-1972 pracownik naukowy Państwowego Instytutu Geologicznego.
Dziennikarz „Echa Dnia” w Kielcach (1973-1981), tygodnika katolickiego „Niedziela” (1983-1989), redaktor naczelny „Gazety Kieleckiej” (1990-1991), współpracownik „Tygodnika Powszechnego”. Współzałożyciel Unii Demokratycznej, później członek Unii Wolności. Członek Polskiego Komitetu ds. UNESCO, Kieleckiego Towarzystwa Naukowego. W 1999 roku wybrany do Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji, został jej przewodniczącym, złożył mandat poselski i zrezygnował z członkostwa w Unii Wolności. Zrezygnował z funkcji przewodniczącego KRRiT w 2003 roku.

………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………..

Jerzy Buzek, działacz społeczny, polityk, były premier Polski.
Ur. w 1940 roku. Ukończył Wydział Mechaniczno-Energetyczny Politechniki Śląskiej, następnie pracownik Instytutu Inżynierii Chemicznej PAN w Gliwicach. Od 1979 profesor nauk technicznych.
W 1980 roku współzałożyciel NSZZ „Solidarność”. W 1981 roku przewodniczył I Zjazdowi „Solidarności” w Gdańsku. Jeden z głównych twórców struktur Związku na Górnym Śląsku i w Zagłębiu. Po wprowadzeniu stanu wojennego, w 1982 współtworzył struktury podziemne „Solidarności”. W 1996 wchodził w skład ekspertów Akcji Wyborczej „Solidarność”, był jednym z autorów części gospodarczej jej programu. Po zwycięstwie AWS w wyborach parlamentarnych w 1997 premier (do października 2001 roku). Od lipca 1998 roku przewodniczący Komisji Integracji Europejskiej. Od kwietnia 1999 roku przewodniczący Komitetu Ochrony Informacji Niejawnych. Od stycznia 2001 roku do października 2001 przewodniczący AWS. Po przegranych wyborach parlamentarnych złożył rezygnację z tego stanowiska. Od lutego 2002 roku prorektor ds. nauczania Akademii Polonijnej w Częstochowie.
Laureat doktoratu honoris causa Uniwersytetu w Dortmundzie.
Autor kilkudziesięciu prac dotyczących modelowania matematycznego (Konwekcja komórkowa podczas absorpcji z reakcją chemiczną, 1979), odsiarczania gazów spalinowych i optymalizacji procesów chemicznych.

………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………….

Ks. Michał Czajkowski, biblista, działa na rzecz dialogu chrześcijańsko-żydowskiego.

Ur. w 1934 roku. Święcenia kapłańskie przyjął w 1958 roku, kapłan archidiecezji wrocławskiej. Studiował w rzymskim Papieskim Instytucie Biblijnym oraz w Ecole Biblique et Archéologique Française w Jerozolimie. Profesor zwyczajny (biblistyka). Kierownik Katedry Ekumenicznej Uniwersytetu Kardynała Stefana Wyszyńskiego (dawniej ATK), prowadzi wykłady zagraniczne i krajowe (zwłaszcza na Uniwersytecie Warszawskim).
Członek Komitetu Episkopatu Polski do spraw Dialogu z Judaizmem, współprzewodniczący Polskiej Rady Chrześcijan i Żydów, członek Międzynarodowej Rady Oświęcimskiej i Europejskiego Stowarzyszenia Teologów Katolickich.
Laureat m.in. nagród ekumenicznych, Nagrody Ministra Edukacji Narodowej.
Autor ok. 750 publikacji, w tym książki: Słowo blisko ciebie. Wędrówka po Biblii i biblistyce 1983, Apokalipsa jako księga profetycznego orędzia napomnienia, pokrzepienia i nadziei 1987, Lud Przymierza 1992, Egzystencjalna lektura Biblii 1993, Agenda Liturgiczna Maryi Niepokalanej 1995, 1996, 1997, I ty zrozumiesz Pismo Święte. Pierwsze wtajemniczenie w Biblię 1996, Galilejskie spory Jezusa. Struktura kerygmatyczna Mk 2.1 – 3.6 1997, W drodze do Jerozolimy 1996. Asystent kościelny miesięcznika „Więź”, współpracownik 'Tygodnika Powszechnego”.

………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………

Norman Davies, historyk i dziennikarz.
Ur. w 1939 roku w Bolton w północnej Anglii. Z pochodzenia Walijczyk. Studiował w Magdalen College w Oksfordzie, w Grenoble, w Perugii, w University of Sussex i na Uniwersytecie Jagiellońskim. Tu przygotował rozprawę doktorską poświęconą wojnie polsko-bolszewickiej. (oficjalnej publikacji doczekała się w roku 1997). W 1971 roku Davies został wykładowcą, a od 1985 profesorem zwyczajnym School of Slavonic and East European Studies Uniwersytetu w Londynie. Jest członkiem The British Academy i członkiem korespondentem Akademii Umiejętności w Krakowie. W 1996 roku przeszedł na emeryturę, poświęcając się pisaniu oraz promocji swoich książek.
Członek British Academy, członek korespondent PAU w Krakowie.
Doktor honoris causa UJ i honorowy obywatel Krakowa. Jest także doktorem honoris causa Uniwersytetu Gdańskiego, honorowym obywatelem miasta Lublina, prezydent Edward Raczyński udekorował go orderem „Polonia Restituta”. Laureat nagrody im. Andrzeja Drawicza.
Autor historii Polski God’s Playground. A History of Poland (Boże igrzysko. Historia Polski 1989-1991). Inne książki: Biały Orzeł – czerwona gwiazda. Wojna polsko-sowiecka 1919-1920 1972, wydanie polskie poza cenzurą 1988, Poland, Past and Present: a Bibliography of Works in English 1976, Heart of Europe: a Short History of Poland 1984, wyd. pol. Serce Europy 1995, Europa, Rozprawa historyka z historią 1996, wydanie polskie 1998, The Isles. A History 1999 (Wyspy. Historia), Mikrosmos. Portret miasta środkowoeuropejskiego. Wrocław * Breslau * Vratislavia 2002 (wspólnie z Rogerem Moorhouse-em), Smok Wawelski nad Tamizą. Eseje, polemiki, wykłady 2001, Rising’44 2003.
Współpracował m.in. z ?The Times?, ?New York Review of Books?, ?The Independent? oraz z BBC.

……………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………

Karl Dedecius, pisarz, znawca i tłumacz literatury polskiej na język niemiecki.
Ur. w 1921 roku w spolonizowanej rodzinie niemieckiej. Po szkole trafił do niemieckiej służby pracy, Wehrmachtu, na front wschodni (uczestniczył w bitwie pod Stalingradem), do obozu jenieckiego w Sowietach. Po wojnie wyjechał do Niemiec. Od 1959 roku przekładał najcenniejsze utwory literatury polskiej, krajowej i emigracyjnej, układał z nich antologie poezji i prozy, tłumaczył też polską eseistykę, publicystykę i satyrę, pisał eseje i wydawał własne książki w Polsce i w Niemczech. Do dziś przetłumaczył dzieła ok. 300 polskich pisarzy, m.in. Mickiewicza, Miłosza, Szymborskiej, Różewicza, Leca, Herberta, Wojtyły. Opublikował ponad 100 pozycji książkowych, w tym liczne antologie, książki poetyckie twórców polskich oraz zbiory esejów o piśmiennictwie polskim XX wieku. Autor 7-tomowej, licząca kilkanaście tysięcy stron, Panoramy literatury polskiej XX wieku. Twórca i pierwszy dyrektor (1979 – 1997) Niemieckiego Instytutu Kultury Polskiej w Darmstadt. Zadaniem Instytutu było upowszechnianie wiedzy o Polsce i jej kulturze w RFN poprzez organizowanie spotkań literackich, wystaw, pokazów filmów itp. oraz poprzez działania edytorskie (m.in. ukazująca się od 1982 roku seria Polnische Bibliothek, prezentująca literaturę polską od średniowiecza po współczesność, obecnie ponad 50 tomów).
Laureat wielu nagród i odznaczeń państwowych Polski i Niemiec, między innymi otrzymał Nagrodę Deutsche Akademie für Sprache und Dichtung w Darmstadt, Nagrodę Fundacji Jurzykowskiego w Nowym Jorku, Nagrodę Specjalną Polskiej Fundacji Kultury, Nagrodę Pokojową Niemieckich Księgarzy, Wielki Federalny Krzyż Zasługi z Gwiazdą, krzyż komandorski Orderu Zasługi Rzeczypospolitej Polskiej, Nagrodę im. Samuela Lindego, Nagrodę im. Andreasa Gryphiusa, I Nagrodę Uniwersytetu Viadrina we Frankfurcie nad Odrą.
Doktor honoris causa Uniwersytet Alberta Magnusa w Kolonii, Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego, Uniwersytetu Łódzkiego, Uniwersytetu im. Mikołaja Kopernika w Toruniu i Uniwersytetu Jagiellońskiego. Honorowy Obywatel Łodzi. Członek wielu polskich, niemieckich i europejskich towarzystw naukowych i instytucji kultury.

……………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………….

o. Tomasz Dostatni, dominikanin.
Ur. w 1964 roku. Pracował w Pradze, obecnie przebywa w klasztorze dominikanów w Lublinie. Publicysta i duszpasterz inteligencji, były dyrektor poznańskiego wydawnictwa „W Drodze”, autor kilkudziesięciu programów telewizyjnych „Rozmowy w drodze”.
Twórca debat z cyklu „Przekraczać mury’ organizowanych przez Dominikańską Fundację „Ponad granicami” i Akademickie Centrum Kultury „Chatka Żaka”.

………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………

Chantal Millon Delsol, filozof.
Profesor filozofii politycznej, dyrektor Ośrodka Studiów Europejskich na Uniwersytecie Marne-la-Vallée w Paryżu. Opublikowała wiele książek, m.in.: Les idées politiques au XX siecle (1991), Le Principe de subsidaitrité (1992, wyd. polskie Zasada pomocniczości, 1995), Le Souci contemporain (1994). Jest także autorką esejów oraz kilku powieści.

…………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………..

Konstanty Gebert, publicysta.
Ur. w 1953 roku. W roku 1976 ukończył Wydział Psychologii Uniwersytetu Warszawskiego.
Współzałożyciel niezależnego Żydowskiego Uniwersytetu Latającego (1979), Polskiej Rady Chrześcijan i Żydów (1980) i – w 1980 roku – NSZZ Pracowników Nauki, Techniki i Oświaty (NTO), który wkrótce połączył się z NSZZ „Solidarność”. Pod pseudonimem Dawid Warszawski, którego używa do dziś, redagował i publikował w dwutygodniku KOS i innych wydawnictwach podziemnych. W roku 1989 relacjonował rozmowy przy Okrągłym Stole. Współpracował od początku z „Gazetą Wyborczą”, publikował też m.in. w BBC. W latach 1992-95 relacjonował dla „Gazety” wojnę w Bośni. W 1997 założył i do 2000 roku był redaktorem naczelnym żydowskiego intelektualnego miesięcznika „Midrasz”. Obecnie jest publicystą i międzynarodowym reporterem „Gazety Wyborczej”, prezesem wydającego „Midrasza” Stowarzyszenia Midrasz i redaktorem pisma.
Autor czterech książek, m.in. na temat negocjacji przy Okrągłym Stole oraz wojny jugosłowiańskiej, a także książki 54 komentarze do Tory. Jego artykuły ukazują się m.in. w „Survey” (Londyn), 'La Nouvelle Alternative” (Paryż), „MicroMega’ (Rzym), „Respect” (Praga), „Svijet” (Sarajewo), „Maariv” (Tel Aviv), „Los Angeles Times”.
Wykładał m.in. we Francji, Wielkiej Brytanii, Włoszech, Japonii i USA.

Zyta Gilowska, ekonomista, polityk.
Ur. w 1949 roku. Studentka Wydziału Ekonomii Politycznej Uniwersytetu Warszawskiego (1967 – 1972) na kierunku ekonometria. Uczestniczka „wydarzeń marcowych”, usunięta z uczelni w marcu 1968 i ponownie przyjęta na studia pod koniec czerwca 1968 r.
W latach 1972-1985 zatrudniona na Wydziale Ekonomii Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej w charakterze asystenta a następnie (od 1981 r.) adiunkta. W latach 1981-1985 przedstawiciel tzw. młodszych pracowników nauki Wydziału Ekonomii UMCS w Senacie UMCS.
Od 1985 r. zatrudniona w KUL w reaktywowanej Sekcji Ekonomii Wydziału Nauk Społecznych. Od 1986 r. zatrudniona wyłącznie w KUL, kierownik Katedry Finansów Publicznych KUL od jej utworzenia w październiku 1994 r. Staże w: Heinz-Schwarzkopf-Stiftung w Hamburgu (lipiec 1987, lipiec 1988, lipiec 1989); w Raiffeisen Landesbank (Lintz, sierpień 1989), w National League of Cities by USAID (Waszyngton, luty 1993).
W latach 1996-2000 zatrudniona również w Europejskim Instytucie Rozwoju Regionalnego i Lokalnego Uniwersytetu Warszawskiego.
Praca habilitacyjna opublikowana w 1993 r. Od 1999 roku profesor nauk ekonomicznych, od 2001 profesor zwyczajny.
W latach 1990-1998 radna Rady Miejskiej w Świdniku. W latach 1992-1998 delegat Polski do Kongresu Władz Lokalnych i Regionalnych Rady Europy. W latach 1993-1995 członek Komisji Wspólnej Rządu i Samorządu Terytorialnego oraz współprzewodnicząca (wraz z Ministrem Finansów) Zespołu ds. finansów Komisji Wspólnej. Założyciel i wiceprzewodnicząca Krajowego Sejmiku Samorządu Terytorialnego, a także przewodnicząca Zespołu ds. Finansów tego Sejmiku.
W latach 1990-1994 wiceprzewodnicząca Lubelskiego Sejmiku Samorządowego, w latach 1992-1995 wiceprzewodnicząca Rady ds. Samorządu Terytorialnego przy Prezydencie RP.
W latach 1990-1998 członek Rady Nadzorczej Lubelskiej Szkoły Biznesu. W latach 1991-1997 członek Rady Nadzorczej Towarzystwa Ubezpieczeń Wzajemnych TUW i sekretarz tej Rady (Warszawa). W latach 1991-1996 wykładowca w Krajowej Szkole Administracji Publicznej (KSAP, Warszawa)
Od 1994 r. ekspert komisji sejmowych i senackich. Od 1991 r. współpracownik Instytutu Badań nad Gospodarką Rynkową. Koordynator lub wykonawca w dwudziestu programach badawczych
Współorganizator I Kongresu Samorządu Terytorialnego (16 czerwca 1993 r., Warszawa) oraz II Kongresu Samorządu Terytorialnego (13-15 maja 1994 r., Poznań). Członek Rady Naukowej miesięcznika „Samorząd Terytorialny”, członek Rady Naukowo-Programowej dwumiesięcznika „Finanse Komunalne”. Członek Redakcji kwartalnika „Studia Regionalne i Lokalne”. Od 1998 r. członek-założyciel Sekcji Polskiej Regional Studies Association.
W wyniku wyborów z dnia 23 września 2001 roku, wybrana do Sejmu RP, wchodząc w skład Klubu Poselskiego Platformy Obywatelskiej. W Sejmie IV kadencji pełni funkcję Zastępcy Przewodniczącego Komisji Finansów Publicznych.
Autorka ponad 250 publikacji.

……………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………..

Jarosław Gowin, publicysta.
Ur. w 1961 roku. Doktor nauk humanistycznych w zakresie nauk o polityce. Pracował w Instytucie Studiów Politycznych w Warszawie. Obecnie rektor Wyższej Szkoły Europejskiej im. ks. Józefa Tischnera powołanej przez Społeczny Instytut Wydawniczy ZNAK. Specjalizuje się w socjologii religii. Redaktor naczelny „Miesięcznika ZNAK”.
Autor książek: Kościół w postkomunistycznej Polsce 1995, Kościół w czasach wolności 1989-1999 1999, Religia i ludzkie biedy. Księdza Tischnera spory o Kościół 2003, współautor: Niewidzialne światło (z Dorotą Zańko) 2003.

……………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………….

Hanna Gronkiewicz-Waltz, wiceprezes Europejskiego Banku Odbudowy i Rozwoju (EBOR), była prezes NBP.
Ur. w 1952 roku. Absolwentka Wydziału Prawa i Administracji Uniwersytetu Warszawskiego, ze stopniem doktora habilitowanego nauk prawnych. W latach 1992-2000 prezes Narodowego Banku Polskiego.
Była ekspertem Sejmu i Senatu z zakresu prawa publicznego i gospodarczego, ze szczególnym uwzględnieniem prawa bankowego i jego kolejnych nowelizacji. Jest autorką ponad 40 prac naukowych, w tym monografii, oraz współautorką podręcznika z zakresu prawa administracyjnego i gospodarczego.

………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………….

Ks. Tomáš Halík
Ur. w 1948 roku w Pradze. W latach 1966-71 studiował socjologię i filozofię na Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu Karola, (tytuł doktora filozofii w 1972 roku); studia także na University of Wales w Bangorze (Wielka Brytania). W roku 1984 zyskał uprawnienia z psychologii klinicznej. Teologię studiował tajnie w Pradze, a po roku 1989 na Papieskim Uniwersytecie Laterańskim w Rzymie (w 1992 roku – akademicki stopień licencjacki). W 1992 roku habilitował się w zakresie socjologii na Uniwersytecie Karola w Pradze oraz teologii na Papieskim Wydziale Teologicznym we Wrocławiu. W roku 1997 mianowany profesorem socjologii Uniwersytetu Karola. W latach 1972-1989 pracował w różnych zawodach, m.in. jako psychoterapeuta alkoholików i narkomanów w Klinice Antyalkoholowej Uniwersytetu Karola. W okresie Praskiej Wiosny działał w opozycyjnym ruchu studenckim jako członek Akademickiej Rady Studentów Wydziału Filozoficznego Uniwersytetu Karola i uczestniczył w ekumenicznym ruchu chrześcijan (należał do założycieli Ekumenicznego Ruchu Inteligencji i Studentów oraz Dzieła Odnowy Soborowej).
21 października 1978 roku w Erfurcie został tajnie wyświęcony na księdza katolickiego. Do 1989 roku działał w nielegalnych strukturach Kościoła katolickiego, w latach 80. jeden z najbliższych współpracowników kard. Tomáška, był inicjatorem ekumenicznego programu duszpasterskiego „Dziesięciolecie Odnowy Duchowej Narodu”. Był członkiem praskiej grupy filozofów „Akademia”, uczestniczył w wydawaniu nielegalnych książek i czasopism filozoficznych i teologicznych. Od 1990 roku jest rektorem kościoła akademickiego Najświętszego Salwatora w Pradze.
W 1990 roku wybrany prezydentem Czeskiej Akademii Chrześcijańskiej, w latach następnych ponownie wybierany na tę funkcję. W latach 1990-93 zastępca sekretarza generalnego Konferencji Episkopatu Czechosłowacji i asystent Wydziału Teologicznego Uniwersytetu Karola na kierunku psychologii i socjologii. W 1990 roku mianowany przez Jana Pawła II konsultorem Papieskiej Rady do Dialogu z Niewierzącymi na okres dwóch lat. Po 1989 roku wykładał gościnnie na wielu uniwersytetach i międzynarodowych konferencjach naukowych w Europie (w Rzymie, Londynie, Cambridge, Wiedniu, Monachium, Salzburgu, Grazu, San Sebastian, Palermo, Lublinie, Paryżu itd.), w USA, w Indiach i in. Od 1993 roku wykłada w Instytucie Filozofii i Religioznawstwa na Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu Karola.
Opublikował przeszło 200 prac, książek, podręczników, artykułów popularnych i naukowych. Jest członkiem krajowych i zagranicznych rad redakcyjnych czasopism naukowych oraz szeregu gremiów i towarzystw naukowych, m.in. Szwajcarskiego Towarzystwa Psychoterapeutycznego, Europejskiego Stowarzyszenia Teologii Katolickiej, Towarzystwa Nauki i Sztuki w Waszyngtonie, Międzynarodowego Stowarzyszenia Psychologii Religii i in. Od 1994 roku jest członkiem Rady Naukowej Uniwersytetu Františka Palackiego w Ołomuńcu, a od 1992 roku Naukowej Rady Centrum Studiów Teoretycznych Uniwersytetu Karola. W 1998 roku mianowany członkiem Europejskiej Akademii Nauki i Sztuki. Jeden ze społecznych doradców prezydenta Václava Havla.
Laureat m.in. srebrnego medalu Konrada Adenauera Fundacji Konrada Adenauera oraz Nagrody kardynała Kőniga za zasługi dla obrony praw człowieka i duchowej wolności austriackiej fundacji Communio et Progressio.

O. Jurgen Hoffend TC; dyrektor Ośrodka Wychowawczego w Lublinie „Domostwo Amigoniańskie”.
Członek Zgromadzenia Tercjarzy Kapucynów Wspólnota „Luis Amigó”.

Jacek Jadacki, filozof i muzyk.
Ur. w 1946 roku. Studia w klasie fortepianu w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej (obecnie Akademii Muzycznej im. Fryderyka Chopina) w Warszawie (zakończone w 1969). Nagrywał dla Polskiego Radia w Olsztynie i w Warszawie. W 1969 wstąpił na studia doktoranckie w Instytucie Filozofii Uniwersytetu Warszawskiego. Tam doktoryzował się w 1977 roku. Od 1989 roku doktor habilitowany nauk humanistycznych w zakresie filozofii. Od 1995 roku profesor nauk humanistycznych. Specjalizuje się w ontologii i epistemologii, semiotyce logicznej i metodologii oraz historii filozofii polskiej (ze szczególnym uwzględnieniem Szkoły Lwowsko-Warszawskiej). Od 1974 roku pracuje w Instytucie Filozofii UW kolejno w Zakładzie Historii Filozofii Współczesnej, a następnie w Zakładzie Semiotyki Logicznej od 1994 roku jako jego kierownik. Poza Uniwersytetem Warszawskim wykładał filozofię w Szkole Wyższej Psychologii Społecznej, logikę w Wyższej Szkole Humanistycznej w Pułtusku, metodologię w Akademii Muzycznej w Warszawie, muzykologię we Wszechnicy BTM w Białymstoku i w Studium Teatralnym COMUK w Warszawie, a także propedeutykę filozofii w Szkole Wyższej Psychologii Społecznej.
W latach 1980-1983 był sekretarzem zespołu redakcyjnego przygotowującego reaktywowanie Przeglądu Filozoficznego, a w latach 1989-1991 – konsultantem naukowym redakcji Polskiego Biuletynu Semiotycznego. Od 1992 wydaje pismo Sygnały Semiotyczne (wraz z Elżbietą Olender-Dmowską), a w latach 1993-2001 – kwartalnik Filozofia Nauki (wraz z Tomaszem Bigajem i Anną Wójtowicz). Jest redaktorem naczelnym serii książkowej Polish Analytical Philosophy, od 1998 roku. Zapoczątkował serię książkową Bibliotheque des Philosophes. Société des Sciences et des Lettres de Varsovie (1999).
Członek zwyczajny Towarzystwa Naukowego Warszawskiego, członek korespondent Towarzystwa Naukowego KUL, członek Komitetu Nauk Filozoficznych PAN i Komitetu Narodowego d/s współpracy z Międzynarodową Unią Historii i Filozofii Nauki – Sekcja Logiki, a także Polskiego Towarzystwa Filozoficznego i Polskiego Towarzystwa Semiotycznego. Współzałożyciel Towarzystwa Przyjaciół Uniwersytetu Polskiego w Wilnie. Członek Rady Naukowej Roczników Filozoficznych KUL.
Laureat m.in. zespołowej nagrody naukowej MEN (za współautorstwo z Z. Augustynkiem książki Possible Ontologies) i nagrody naukowej PAN im. Tadeusza Kotarbińskiego.

…………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………….

Leon Kieres, prezes Instytutu Pamięci Narodowej.
Ur. w 1948 roku. Ukończył Wydział Prawa Uniwersytetu Wrocławskiego, gdzie od 1971 r. jest nauczycielem akademickim. Od 1999 roku profesor zwyczajny. Należał do NSZZ ?Solidarność? Dolny Śląsk od września 1980 r. do czerwca 2000 r. Brał udział w I Zjeździe „Solidarności” w Gdańsku w charakterze doradcy delegacji regionu Dolny Śląsk. Był ekspertem prawnym Zarządu Regionu NSZZ „Solidarność” Dolny Śląsk, pełnił funkcję sekretarza Komisji Zakładowej „Solidarności” Uniwersytetu Wrocławskiego.
W 1990 roku został radnym Rady Miejskiej Wrocławia i przewodniczącym Prezydium Sejmiku Samorządowego. W 1993 roku współprzewodniczący Zarządu Fundacji Współpracy Polsko-Niemieckiej.
W 1997 roku wybrany senatorem IV kadencji Senatu RP. Był członkiem Komisji Spraw Zagranicznych i Integracji Europejskiej. Brał udział w pracach grup parlamentarnych: polsko-niemieckiej, polsko-ukraińskiej i polsko-meksykańskiej. Od 1992 roku jako jeden z 12 delegatów reprezentuje Polskę w Kongresie Władz Lokalnych i Regionalnych Europy w Strasburgu. W 1995 roku został wybrany wiceprzewodniczącym Izby Regionów Kongresu. Od 1998 roku reprezentuje Polskę w Zgromadzeniu Parlamentarnym Rady Europy. W 1997 roku wybrany na przewodniczącego międzynarodowej grupy obserwatorów wyborów samorządowych w Chorwacji, a w 1998 roku uczestnik misji Rady Europy obserwującej wybory municypalne w Bośni i Hercegowinie. W 2000 roku wybrany przez Sejm RP na stanowisko Prezesa Instytutu Pamięci Narodowej.
Odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski oraz Orderem św. Sylwestra, nadawanym przez Jana Pawła II.
Autor ponad stu czterdziestu publikacji i licznych ekspertyz z zakresu prawa administracyjnego.

…………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………

Roman Kluska, przedsiębiorca.
Twórca i były szef firmy Optimus, z której odszedł w 2000 roku. Wtedy poświęcił się działalności charytatywnej. Główny sponsor budowy sanktuarium Miłosierdzia Bożego w Krakowie-Łagiewnikach i Centrum Formacyjno-Rekolekcyjnego Diecezji Tarnowskiej „Arka” w Gródku nad Dunajcem, za co otrzymał statuetkę „Ziarnko Gorczycy”. Nadzoruje osiem przedsięwzięć charytatywnych, jednym z nich jest firma ProDoKs (Promotor Dobrej Książki), która wydaje i dystrybuuje za darmo książki i kasety wideo – głównie o tematyce religijnej.
Uhonorowany tytułem Postać Rynku IT 2002, Laureat Nagrody Kisiela w 2003 roku.

…………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………….

Jerzy Kłoczowski, historyk.
Ur. w 1924 roku. Historyk, przede wszystkim kultury polskiej, w tym historii chrześcijaństwa w Polsce. Żołnierz Armii Krajowej i uczestnik Powstania Warszawskiego. W latach 1945-1948 studiował na Uniwersytecie Adama Mickiewicza w Poznaniu oraz Uniwersytecie Mikołaja Kopernika w Toruniu. Stopień doktora nauk humanistycznych uzyskał w roku 1950; od tego roku – wykładowca KUL. Od 1967 – profesor nadzwyczajny, od 1974 – profesor zwyczajny. Od 1991 roku dyrektor Instytutu Europy Środkowo-Wschodniej w Lublinie; reprezentant Międzynarodowej Federacji Instytutów Europy Środkowo-Wschodniej, przewodniczący Polskiego Komitetu ds. UNESCO, członek Rady Wykonawczej UNESCO, kilkakrotnie przewodniczący polskiej delegacji na Konferencji Generalnej UNESCO, członek-założyciel Polskiej Rady Ruchu Europejskiego, profesor KUL – kierownik Katedry Archeologii Polski, kierownik Katedry Historii Kultury Polskiej, od 1957 roku kierownik Instytutu Geografii Historycznej Kościoła w Polsce, wiceprzewodniczący Międzynarodowej Komisji Historii Porównawczej Kościołów, przewodniczący Polskiej Komisji Historii Porównawczej Kościołów w Komitecie Nauk Historycznych Polskiej Akademii Nauk, przewodniczący Komitetu Wspólnego UNESCO i Międzynarodowego Komitetu Nauk Historycznych (CISH). Wykładowca m.in. College de France, Merton College Oxford University, Paris IV – Sorbonne (1985-1987), Institute for Advanced Study w Princeton, University of Madison-Wisconsin, Kolegium Europejskiego w Natolinie.
Autor i redaktor około 600 publikacji z zakresu historii, m.in. Dominikanie na Śląsku w XIII-XIV wieku 1956, Wspólnoty chrześcijańskie 1964, Kościół w Polsce (autor i redaktor, t.1: 1968, t.2: 1970), Chrześcijaństwo w Polsce 1981, Europa Słowiańska w XIV-XV wieku 1984, Kościół katolicki w świecie i Polsce. Szkice historyczne 1986, Dzieje polskiego chrześcijaństwa t.1: 1987, t.2: 1991, Od pustelni do wspólnoty 1987, Histoire religieuse de la Pologne autor i redaktor, 1987, Chrześcijaństwo i historia 1990, Europa Środkowowschodnia w historiografii krajów regionu 1993, Młodsza Europa. Europa Środkowo-Wschodnia w kręgu cywilizacji chrześcijańskiej średniowiecza 1998, Dzieje chrześcijaństwa polskiego 2000, Historia Polski od czasów najdawniejszych do końca XV wieku 2000.
Od 1956 roku członek-założyciel warszawskiego KIK; w latach 1984-1985 członek Rady Polskiego Instytutu Kultury Chrześcijańskiej Fundacji Jana Pawła II w Rzymie. Od 1981 kierował pracami Wszechnicy Regionu Środkowowschodniego „Solidarności”; po 13 grudnia 1981 współpracował z tajnymi strukturami „Solidarności”. W latach 1989-1990 przewodniczący Komitetu Obywatelskiego Lubelszczyzny; w latach 1989-1991 sędzia Trybunału Stanu; w latach 1990-1991 senator RP, członek Komisji Spraw Zagranicznych Senatu. Jeden z inicjatorów utworzenia organizacji kombatanckiej Armii Krajowej; w latach 1989-1990 pierwszy prezes Światowego Związku AK w Okręgu Lubelskim; w roku 1991 inicjator i fundator Instytutu Armii Krajowej w Lublinie.
Odznaczony Krzyżem Virtuti Militari, Krzyżem Walecznych i Srebrnym Krzyżem Zasługi z Mieczami. Laureat m.in. nagrody im. A. Jurzykowskiego, Nagrody Obojga Narodów Polski i Litwy nagrody oraz nagrody „Rzeczpospolitej” imienia Jerzego Giedroycia. Doktor honoris causa Uniwersytetu w Grodnie, Akademii Kijowsko-Mohylańskiej, Wolnego Uniwersytetu w Berlinie oraz Uniwersytetu Sorbona w Paryżu.

…………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………

Abp Tadeusz Kondrusiewicz, metropolita moskiewski.
Metropolita diecezji Matki Bożej w Moskwie, przewodniczący Konfederacji Biskupów Katolickich Federacji Rosyjskiej. Wcześniej administrator apostolski dla katolików w europejskiej części Rosji. Zabiega o wizytę Jana Pawła II w Rosji. Prowadzi dialog z prawosławiem, broni praw katolików.

Andrzej B. Legocki, prezes PAN
Ur. w 1939 roku. Biochemik, dyrektor Instytutu Chemii Bioorganicznej PAN w Poznaniu. Prezes PAN na kadencję 2003 ? 2006.
Od 1988 r. dyrektor Instytutu Chemii Bioorganicznej PAN w Poznaniu, gdzie prowadzi Pracownię Biologii Molekularnej Roślin. W latach 1990 – 1996 był wiceprezesem, a w latach 1996 – 2002 prezesem Oddziału Poznańskiego PAN. Działalność badawcza i zainteresowania naukowe prof. Legockiego skupione są wokół współczesnych nurtów biologii molekularnej i biotechnologii roślin wyższych.
Zyskał międzynarodowy rozgłos w dziedzinie badań nad naturalnymi układami symbiotycznymi roślin motylkowych z bakteriami azotowymi, w których zachodzi biologiczne wiązanie azotu atmosferycznego. Zyskał międzynarodową renomę również dzięki swym badaniom podstawowym nad wiązaniem azotu. W IChB PAN stworzył najsilniejszy w Polsce ośrodek biologii strukturalnej, zajmujący się rozwiązaniem struktur przestrzennych białek i kwasów nukleinowych. Utworzył też Poznańskie Centrum Superkomputerowe – Sieciowe.
Prof. Legocki opublikował ponad 180 artykułów oryginalnych oraz ok. 200 doniesień i komunikatów. Jest współautorem kilku patentów z dziedziny biotechnologii roślin. Otrzymał tytuł doktora honoris causa Akademii Rolniczej w Poznaniu i SGGW w Warszawie. Jest członkiem prestiżowej organizacji biologii molekularnej (EMBO) oraz członkiem Academia Europaea.
Prof. Legocki w roku 1995 zainicjował postępowanie legislacyjne, które w roku 2001 zakończyło się uchwaleniem przez Sejm RP ustawy o restytucji Fundacji Zakłady Kórnickie. Znany jest także ze swoich szerokich zainteresowań humanistycznych dotyczących historii sztuki i malarstwa. Jest Przewodniczącym Rady Muzeum Narodowego w Poznaniu i Przewodniczącym Rady Fundacji Raczyńskich.

Antoni Libera, pisarz, tłumacz, reżyser, krytyk literacki.
Ur. w 1949 roku. Ukończył studia na Uniwersytecie Warszawskim, doktoryzował się w Polskiej Akademii Nauk. Od lat zajmuje się twórczością Samuela Becketta, tłumacząc ją na język polski i wystawiając w teatrze.
Przełożył i wydał m.in. wszystkie dzieła dramatyczne tego pisarza, część jego utworów prozą oraz eseje i wiersze. W Polsce sztuki Becketta realizował głównie w teatrach w Warszawie i w telewizji. Dramaty Becketta wystawiał też w oryginale, m.in. w Londynie (Riverside Studios, 1990), Dublinie (The Gate Theatre, 1991 i 1999), Nowym Jorku (Lincoln Center, 1996), Melbourne (1997) i w 1999 na festiwalu Becketta w Londynie. Od 1976 roku pozostawał w stałym kontakcie z dramatopisarzem. Tłumaczył również Oskara Wilde’a, tragedie greckie i libretta operowe.
Powieść Madame, jego debiut literacki, została nominowana do nagrody literackiej NIKE i uhonorowana nagrodą im. Andrzeja Kijowskiego.

…………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………

Irena Lipowicz, prawnik, polityk, ambasador RP w Austrii.
Ur. w 1953 r. w Gliwicach. Ukończyła Wydział Prawa i Administracji Uniwersytetu Śląskiego w Katowicach. Jest doktorem habilitowanym nauk prawnych. Od 1991 roku była adiunktem na Wydziale Prawa i Administracji Uniwersytetu Śląskiego, a do 1997 roku wykładała w Krajowej Szkole Administracji Publicznej. Pracownik Katedry Europejskiego Prawa Administracyjnego UKSW.
Stypendystka Fundacji Humboldta. Należała do NSZZ „Solidarność”. Była wiceprzewodniczącą Zgromadzenia Parlamentarnego OBWE. W 2000 roku została ambasadorem Polski w Austrii. W latach 1991-2000 była bezpartyjną posłanką z list Unii Demokratycznej, następnie Unii Wolności.
Obecnie Ambasador RP w Austrii.

Tomasz Lis, dziennikarz, publicysta
Ur. w 1966 roku. Studiował dziennikarstwo na Uniwersytecie Jagiellońskim. Będąc na czwartym roku studiów wygrał konkurs na dziennikarza telewizyjnego i jeszcze jako student zaczął pracować w TVP, najpierw jako depeszowiec, potem lektor, reporter, sprawozdawca parlamentarny, wydawca, wreszcie prowadził programy na żywo. W 1992 roku wyjechał na stypendium amerykańskiej agencji informacyjnej do USA. Po powrocie pełnił funkcję sprawozdawcy parlamentarnego. W 1994 roku wyjechał do Stanów Zjednoczonych jako korespondent TVP w Waszyngtonie. Pisywał do tygodnika „Polityka”. Z telewizji publicznej i „Wiadomości” przeszedł do TVN, gdzie tworzył i prowadził „Fakty”. Jest laureatem trzech „Wiktorów”. W roku 1999 w konkursie branżowego miesięcznika „Press” został uznany Dziennikarzem Roku. Po zwolnieniu z TVN w zarządzie TV Polsat.
Autor książek: List z Ameryki 1999, Wielki finał. Kulisy wstępowania Polski do NATO 1999 i Co z tą Polską? 2003.

……………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………..

Michał Łesiów, filolog, działacz na rzecz porozumienia polsko-ukraińskiego, propagator wiedzy o Kościele greckokatolickim.
Ur. w 1928 roku. W latach 1950-1955 studiował filologię polską w KUL, studia zakończone magisterium z językoznawstwa (dialektologia). Odbył staż w Kijowie w zakresie filologii ukraińskiej, w 1962 roku – doktorat na Uniwersytecie Warszawskim, w 1973 ? habilitacja (UMCS), w 1983 roku – profesor nadzwyczajny (UMCS i KUL), profesor zwyczajny na UMCS. Specjalności – językoznawstwo słowiańskie, językoznawstwo ukraińskie i rosyjskie, profesor w Instytucie Filologii Słowiańskiej UMCS.
W latach 1955-1956 – asystent-stażysta w Instytucie Językoznawstwa PAN w Krakowie, od 1956 do1998 roku kolejno: asystent, adiunkt, docent, profesor UMCS w Lublinie, w latach 1971-1998 – wykładowca języka cerkiewno-słowiańskiego dla kleryków obrządku greckokatolickiego w Wyższym Seminarium Duchownym w Lublinie, w 1973 roku – visiting lecturee w zakresie językoznawstwa ukraińskiego na Harward University w Cambridge (USA), w latach 1976-1992 – docent i profesor w filii Uniwersytetu Warszawskiego w Białymstoku. Twórca i kierownik Zakładu Filologii Ukraińskiej Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie w latach 1992-1998, obecnie profesor zwyczajny w tym zakładzie. W latach 1983-1985 – profesor w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Olsztynie, w roku 1986 – profesor gościnny w zakresie slawistyki na University of Minnesota w Minneapolis (USA), w latach 1989-1998 – profesor na Sekcji Filologii Słowiańskiej KUL, od 1992 roku – profesor zwyczajny Ukraińskiego Wolnego Uniwersytetu w Monachium, w latach 1997-1998 – pół etatu dydaktycznego w Katedrze Ukrainistyki Uniwersytetu Jagiellońskiego.
Laureat nagród naukowych MEN, Złotego Krzyża Zasługi, Krzyża Kawalerskiego Orderu Odrodzenia Polski, Krzyża Oficerski Orderu Odrodzenia Polski, Medalu Komisji Edukacji Narodowej, Papieskiego Medalu „Pro Ecclesia et Pontifice”.
Autor licznych pozycji naukowych i popularnonaukowych, m.in. Rola cerkiewizmów i polonizmów w ukraińskim języku pisanym XVII w. 1963; Terenowe nazwy własne Lubelszczyzny 1972; The language of Carpatho-Ruthenian Publications 1975; Folklor pogranicza polsko-ukraińskiego 1977, Współczesne podania ludowe (wybór, wstęp i oprac.) 1982, Cudowny bijak. Bajki ludowe współcześnie pisane (wstęp i oprac.) 1984; Nazewnictwo hagionimiczne w poezji Tarasa Szewczenki 1986; Kolędy na pograniczu polsko-ukraińskim (współautor) 1989; Ukraina wczoraj i dziś 1994, 1995; Gramatyka szkolna języka ukraińskiego 1995; Ukrainśki howirky w Polszczi (Gwary ukraińskie w Polsce) 1997.
…………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………

Janne H. Matlary, naukowiec, polityk.
Profesor nauk społecznych na uniwersytecie w Oslo, w latach 1997-2000 Sekretarz Stanu w ministerstwie spraw zagranicznych Norwegii. Konsultor Papieskiej Rady ds. Rodziny i członek Papieskiej Rady „Iustitia et Pax”. Wchodziła w skład delegacji Stolicy Apostolskiej na konferencję ludnością w Pekinie w 1995 roku, byłą przewodniczącą delegacji Stolicy Apostolskiej na światowy kongres poświęcony walce z seksualnym wykorzystywaniem dzieci w celach komercyjnych, zorganizowany w 2001 roku w Jokohamie.
Członek Partii Chrześcijańsko-Demokratycznej.
Autorka książek Inna love story 2002, Nowy feminizm: kobieta i świat wartości 2000.

……………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………..

Paweł Milcarek, filozof i publicysta.
Ur. w 1966 roku. Adiunkt na Uniwersytecie Kardynała Stefana Wyszyńskiego w katedrze historii filozofii starożytnej i średniowiecznej. Redaktor naczelny kwartalnika ?Christianitas?.

…………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………

Krystyna Mokrosińska, prezes Stowarzyszenia Dziennikarzy Polskich, dziennikarka telewizyjna.
Studiowała polonistykę na Uniwersytecie Warszawskim, ukończyła podyplomowe Studium Dziennikarskie UW oraz studia na kierunku realizacja telewizyjna w Wyższej Szkole Filmowej, Teatralnej i Telewizyjnej w Łodzi. Niezależnie od studiów zdobyła uprawnienia reżyserskie Ministerstwa Kultury. Pracowała jako asystentka Krzysztofa Kąkolewskiego na Wydziale Dziennikarskim UW, potem w telewizji publicznej.

………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………….

Stefan Niesiołowski, polityk.
Ur. w 1944 roku. Jest absolwentem Wydziału Biologii i Nauk o Ziemi Uniwersytetu Łódzkiego. Doktor entomologii, a od 1995 roku profesor, nauczyciel akademicki w Katedrze Zoologii Bezkręgowców i Hydrobiologii UŁ.
W latach 1965-70 był współzałożycielem i działaczem antykomunistycznego „Ruchu”. W 1970 roku został aresztowany, a rok później skazany na 7 lat więzienia za próbę obalenia siłą ustroju socjalistycznego. W 1974 roku zwolniony na mocy amnestii. Był również działaczem Ruchu Obrony Praw Człowieka i Obywatela. Od 1980 r. należał do NSZZ „Solidarność”. W latach 1981-82 internowany. Współzakładał ZChN i od początku był w jego władzach naczelnych. W latach 1989-93 poseł na Sejm RP I kadencji. W 1997 roku został posłem Klubu Parlamentarnego AWS.
Członek m. in. Stowarzyszenia Pisarzy Polskich, Stowarzyszenia Dziennikarzy Katolickich oraz Klubu Inteligencji Katolickiej w Łodzi.

………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………

Zbigniew Nosowski, dziennikarz.
Ur. w 1961 roku. Ukończył studia socjologiczne i teologiczne. Od 1988 roku pracuje w redakcji miesięcznika „Więź”, od 2001 roku jako redaktor naczelny. W 2001 roku audytor Synodu Biskupów w Watykanie. Od 2002 roku konsultor Papieskiej Rady ds. Świeckich. Redaktor i współautor książki Dzieci Soboru zadają pytania. Autor ponad 300 telewizyjnych programów publicystycznych. Wkrótce ukaże się jego książka o poszukiwaniu świętych par małżeńskich.

……………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………….

Jerzy Pomianowski, prozaik, eseista, krytyk, tłumacz.
Ur. w 1921 roku. Pseudonim Michał Kaniowski.
Tłumacz literatury rosyjskiej (m.in. I. Babla, A.P. Czechowa, L.N. Tołstoja, A.I. Sołżenicyna). Podczas II wojny światowej przebywał w ZSRR. Po wojnie był kierownikiem literackim Teatru Narodowego, pracownikiem naukowym Uniwersytetu Warszawskiego. Od 1969 do początku lat dziewięćdziesiątych przebywał na emigracji we Włoszech, był wykładowcą uniwersytetów w Bari, Pizie, Florencji. Był wieloletnim współpracownikiem paryskiej „Kultury”. Członek polskiego PEN Clubu.
Laureat wielu wyróżnień, w tym nagrody Stowarzyszenia Pisarzy Polskich w 1994 oraz nagrody im. J. Mieroszewskiego w 1998. W 2001 roku nominowany do Nagrody im. A. Drawicza. Opublikował m.in. książki Koniec i początek 1955, Biegun magnetyczny 1995, Ruski miesiąc z hakiem 1997, utwory sceniczne Faryzeusze i grzesznik 1948 (współautor M.Wolina), Sodoma i Odessa 1993, szkice literackie i teatralne Sezon w Czyśćcu 1960.
……………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………….

Jerzy Pomianowski, prozaik, eseista, krytyk, tłumacz.
Ur. w 1921 roku. Pseudonim Michał Kaniowski.
Tłumacz literatury rosyjskiej (m.in. I. Babla, A.P. Czechowa, L.N. Tołstoja, A.I. Sołżenicyna). Podczas II wojny światowej przebywał w ZSRR. Po wojnie był kierownikiem literackim Teatru Narodowego, pracownikiem naukowym Uniwersytetu Warszawskiego. Od 1969 do początku lat dziewięćdziesiątych przebywał na emigracji we Włoszech, był wykładowcą uniwersytetów w Bari, Pizie, Florencji. Był wieloletnim współpracownikiem paryskiej ?Kultury?. Członek polskiego PEN Clubu.
Laureat wielu wyróżnień, w tym nagrody Stowarzyszenia Pisarzy Polskich w 1994 oraz nagrody im. J. Mieroszewskiego w 1998. W 2001 roku nominowany do Nagrody im. A. Drawicza. Opublikował m.in. książki Koniec i początek 1955, Biegun magnetyczny 1995, Ruski miesiąc z hakiem 1997, utwory sceniczne Faryzeusze i grzesznik 1948 (współautor M.Wolina), Sodoma i Odessa 1993, szkice literackie i teatralne Sezon w Czyśćcu 1960.

……………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………

Jan Pomorski, prorektor ds. ogólnych Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie.
Ur. w 1954 roku. W latach 1973-1976 studiuje na UMCS równolegle historię i filozofię. W 1976 rozpoczyna pracę jako asystent w Instytucie Historii UMCS, przechodząc tu wszystkie szczeble kariery akademickiej. Naukowo wiąże się z metodologiczną szkołą poznańską – tam też na Uniwersytecie im. Adama Mickiewicza w 1980 roku broni doktoratu.
Przez kolejne dwa lata zajmuje go praca społeczna. Współtworzy Ośrodek Badań Społecznych przy Zarządzie Regionu środkowo-Wschodniego NSZZ „Solidarność”, współredaguje „Miesiące”. Po stanie wojennym powraca do aktywności naukowej, z przerwą na wybory w roku 1989 i pierwsze wybory samorządowe rok później, kiedy kieruje sztabem wyborczym Komitetu Obywatelskiego Lubelszczyzny. Habilituje się w roku 1986. Tytuł naukowy profesora nauk humanistycznych uzyskuje w 1993 roku.
Jego specjalnościami naukowymi są: metodologia nauk społecznych i filozofia nauki, zajmuje się także historią historiografii i antropologią kulturową. Opublikował z tego zakresu cztery książki i ponad 120 rozpraw i artykułów naukowych.
Jest współzałożycielem i redaktorem serii wydawniczej „Realizm. Racjonalność. Relatywizm”, członkiem kolegiów redakcyjnych „Historyki”, „Studiów Metodologicznych” i internetowego kwartalnika „Historia i Kultura”. Od 1986 roku kieruje Zakładem Metodologii Historii UMCS. Stanowisko profesora nadzwyczajnego UMCS uzyskał w 1991 roku, zwyczajnego w 1995, najpierw na Uniwersytecie Warszawskim, gdzie pracował równolegle w latach 1995-1997, a w dwa lata później na UMCS. Od 1999 roku pełni funkcję prorektora ds. ogólnych, pierwszego zastępcy rektora.

……………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………….

Jan Skórzyński, pisarz, dziennikarz.
Ukończył prawo na Uniwersytecie Warszawskim. Od 1996 roku zastępca redaktora naczelnego dziennika „Rzeczpospolita”, odpowiedzialny za pion ekonomiczny gazety. Z „Rzeczpospolitą” związany od 1984 roku, najpierw jako dziennikarz w dziale nauki i techniki, a od 1987 roku jako kierownik działu ekonomicznego.
Autor książki System Rywina czyli druga strona III Rzeczypospolitej.

Tadeusz Sławek, profesor Wydziału Filologicznego Uniwersytetu Śląskiego, były rektor tej uczelni, anglista.
Absolwent Uniwersytetu Jagiellońskiego, gdzie ukończył filologię polską i angielską. Był stypendystą Fulbrighta, odbył kilka staży na zagranicznych uczelniach. Doktorat i habilitację uzyskał na Uniwersytecie Śląskim. Od 1999 roku profesor zwyczajny. W latach 1996-2002 rektor UŚ.
W kręgu jego zainteresowań naukowych pozostają teoria i historia literatury, literatura porównawcza. Autor prac m.in. z historii literatury angielskiej i amerykańskiej, z pogranicza filozofii i literatury. Wykładał na kilku zagranicznych uniwersytetach.
Tłumacz poezji angielskiej i amerykańskiej. Członek prezydium komitetu „Polska w zjednoczonej Europie” PAN, członek prezydium Rady Głównej Szkolnictwa Wyższego. Prezydent Regionalnej Konferencji Rektorów.
Autor ok. 40 artykułów i książek, m.in. The Outlined Shadow. Phenomenology, Grammatology, Blake 1984, The Dark Glory. Robinson Jeffers and His Philosophy of Earth, Time and Things 1990, Maszyna do pisania. Jaquesa Derridy teoria literatury (współautor) 1992, Sfera szarości. Studia nad literaturą i myślą osiemnastego wieku (współautor) 1993, „Sublime Labours”: Blake, Nietzsche and the Nation of the Sublime. In: The Most Sublime Act. Essays on the Sublime (red.) 1994, Postmodernizm a rewizja współczesności. W: Postmodernizm w literaturze i kulturze krajów Europy środkowo-wschodniej (współautor) 1995, Między literami. Eseje o sztuce konkretnej 1989, U-bywać. Człowiek, świat, przyjaźń w twórczości Williama Blake`a 2001, Antygona w świecie korporacji. Rozważania o uniwersytecie i czasach obecnych 2002. Autor czterech płyt – „esejów na głos i kontrabas” (wspólnie z Bogdanem Mizerskim).
Laureat Nagrody Lux ex Silesia przyznawanej przez metropolitę katowickiego abp Damiana Zimonia oraz Nagrody Solidarności w kategorii literatury pięknej za całokształt twórczości.

………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………….

Elżbieta Sobótka, prawnik, Konsul Generalny RP w Kolonii.
Ur. w 1957 roku. W latach 1976 – 1980 studiowała na Wydziale Prawa i Administracji Uniwersytetu Warszawskiego, laureatka nagrody rektorskiej primus inter pares oraz nagrody Prezesa PAN im. A.F. Modrzewskiego, studia ukończyła z wyróżnieniem. W latach 1984-1986 odbyła aplikację radcowską i uzyskała uprawnienia radcy prawnego. W latach 1990-1991 studiowała na Wydziale Prawa Uniwersytetu w Bonn (stypendium DAAD) ze specjalizacją zbiorowe prawo pracy w Niemczech i europejskie prawo pracy. W okresie 1990-1998 przebywała na kilkumiesięcznych stażach naukowych na Uniwersytetach w Konstancji i Getyndze (Niemcy) oraz odbyła liczne szkolenia zagraniczne w zakresie prawa pracy i dialogu społecznego.
W latach 1980-1991 zatrudniona w Instytucie Pracy i Spraw Socjalnych na stanowisku naukowo-badawczym w Zespole Prawa Pracy. W latach 1991-1994 doradca ds. dialogu społecznego i harmonizacji prawa europejskiego Ministra Pracy i Polityki Socjalnej, a następnie do 1998 roku wicedyrektor Departamentu Zbiorowych Stosunków Pracy w Ministerstwie Pracy i Polityki Socjalnej (MPiPS). W latach 1998 – 2001 Podsekretarz Stanu w MPiPS odpowiedzialny za dialog społeczny, współpracę z partnerami społecznymi i wynagrodzenia. Od września 2001 Konsul Generalny Rzeczypospolitej Polskiej w Kolonii (Niemcy).
Uczestniczka wielu międzynarodowych konferencji, autorka licznych publikacji na temat prawa pracy i dialogu społecznego, inicjatorka wielu projektów społecznych w dziedzinie dialogu obywatelskiego.

Jerzy Sosnowski, pisarz, historyk literatury, krytyk, publicysta, dziennikarz radiowy.
Ur. w 1962 roku. Ukończył filologię polską na Uniwersytecie Warszawskim. Był pracownikiem naukowym tego uniwersytetu (specjalizuje się w literaturze Młodej Polski), nauczycielem w szkole średniej, publicystą „Gazety Wyborczej”, krytykiem literackim, dziennikarzem radiowym (Program III Polskiego Radia) i telewizyjnym. Współautor jednego z programów nauczania języka polskiego w szkołach średnich. Obecnie jest dziennikarzem radiowym i autorem książek.
Opublikował książki Śmierć czarownicy! Szkice o literaturze i zwątpieniu 1993; Chwilowe zawieszenie broni. O twórczości tzw. pokolenia bruLionu (współautor Jarosław Klejnocki, 1996); Wielościan 2001 (nagroda Fundacji Kościelskich); Apokryf Agłai 2001; Linia nocna 2002; Prąd zatokowy 2003 (nagroda Poznańskiego Przeglądu Nowości Wydawniczych „Książka Jesieni 2003”). Eseje i artykuły ogłaszał na łamach „Więzi”, „Przeglądu Powszechnego”, „Czasu Kultury” i in.

Władysław Stróżewski, filozof.
Ur. w 1933 roku. Profesor i doktor honoris causa Uniwersytetu Jagiellońskiego. Uczeń Romana Ingardena i Stefana Swieżawskiego. Prowadzi badania w zakresie historii filozofii, ontologii i estetyki. Członek PEN Clubu, wydawca „Kwartalnika Filozoficznego”. Przewodniczący Polskiego Towarzystwa Filozoficznego.
Opublikował m.in. prace Istnienie i wartość 1981, Dialektyka twórczości 1983, Wykłady o Platonie. Ontologia 1992.

…………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………….

Hanna Suchocka, polityk, prawnik, była premier Polski, Ambasador Polski w Watykanie.
Ur. w 1946 roku. Absolwentka Wydziału Prawa Uniwersytetu Adama Mickiewicza w Poznaniu. Specjalizuje się w prawie konstytucyjnym, prawach człowieka, prawach mniejszości narodowych i prawie publicznym. Ukończyła kurs prawa amerykańskiego, zorganizowany w Leyden przez Columbia University; odbyła też staż naukowy w Instytucie Prawa Publicznego w Heidelbergu. W latach 1968-1969 pracownik naukowo-dydaktyczny UAM, w latach 1972-1989 pracownik naukowy katedry prawa konstytucyjnego UAM. Od 1982 roku wykładowca na Wydziale Prawa KUL, a także pracownik naukowy Centrum Praw Człowieka Instytutu Państwa i Prawa PAN w Poznaniu. W latach 1969-1984 członek Stronnictwa Demokratycznego. Od 1980 roku w „Solidarności”. Od 1989 roku członek Komitetu Obywatelskiego w Poznaniu.
Posłanka na sejm w latach 1980-1985 i od 1989 roku. Wiceprzewodnicząca Zgromadzenia Parlamentarnego Rady Europy i przewodnicząca polskiej delegacji do Rady Europy (1989-1991). Członek Unii Demokratycznej od 1990 roku, następnie Unii Wolności (wchodzi w skład jej władz). Od lipca 1992 roku do października 1993 roku premier RP. Od 1997 do 2000 roku minister sprawiedliwości i prokurator generalny, była członkiem KIE.
Od 2001 roku ambasador Polski w Watykanie.
Autorka wielu rozpraw i artykułów naukowych dotyczących problematyki praworządności, systemu organizacji państwa, praw człowieka.
Odznaczona Złotym Medalem Fundacji im. Jeana Monneta w Lozannie za działalność na rzecz integracji europejskiej i obrony praw człowieka; wybrana Człowiekiem Roku 1992 w ankiecie tygodnika „Wprost”.

David Sullivan PA, misjonarz, rektor seminarium duchownego Ojców Białych w Lublinie
Ur. 1946 w Dublinie. Kapłan Zgromadzenia Misjonarzy Afryki. W zgromadzeniu jest od 1964 roku, święcenia złożył w 1978 roku. Studiował w Strasburgu (teologia), w Dublinie (historia i literatura francuska) oraz w St. Louis (USA). W latach 1972-1988 (z przerwami) misjonarz w Ugandzie, 1988-1993 – w Zambii. W Polsce od 1993 roku, przełożony wspólnoty i rektor zakonnego seminarium duchownego w Lublinie.

Andrzej Szczeklik, lekarz.
Ur. w 1938 roku. Ukończył studia na Wydziale Lekarskim Akademii Medycznej w Krakowie w roku 1961, a następnie kontynuował naukę na uniwersytetach w USA i w Szwecji. W 1963 roku podjął pracę w Akademii Medycznej we Wrocławiu na stanowisku asystenta, a następnie został starszym asystentem i adiunktem. W 1966 roku doktoryzował się, a w 1969 roku habilitował z zakresu chorób wewnętrznych. W latach 1969-1971 był kierownikiem Laboratorium Enzymologii Klinicznej III Kliniki Chorób Wewnętrznych AM we Wrocławiu. W 1972 roku został kierownikiem Kliniki Alergii i Immunologii AM w Krakowie, którą – jako kierownik II Katedry Chorób Wewnętrznych – kieruje do chwili obecnej. W latach 1981-1983 był prorektorem ds. nauki, w latach 1990-1993 rektorem Akademii Medycznej w Krakowie, a od chwili powstania Collegium Medicum prorektorem Uniwersytetu Jagiellońskiego ds. Collegium Medicum.
Jego zainteresowania badawcze skupiają się wokół chorób serca i płuc. Przez wiele lat, do stycznia 2002 r. był specjalistą krajowym w medycynie wewnętrznej. Kierował pismem ?Medycyna praktyczna?.
Autor ok. 550 oryginalnych prac naukowych, publikowanych m.in. w „Nature”, „Lancet”, „New England Journal of Medicine”, „Journal of Clinical Investigation”, „American Journal of Respiratory and Critical Care Medicine”. Jest współautorem monografii oraz autorem rozdziałów w książkach międzynarodowych, publikowanych w USA, Wielkiej Brytanii, Francji, Szwajcarii i Japonii.
Członek szeregu towarzystw naukowych, w tym Papieskiej Akademii Nauk, Polskiej Akademii Umiejętności, Polskiej Akademii Nauk i in. Członek rad redakcyjnych wielu czasopism, m.in. „Arteriosclerosis”, „Thrombosis and Vascular Biology”, „Alergologia et Immunopatologia”.
Laureat m.in. nagrody Fundacji na Rzecz Nauki Polskiej, nagrody czasopisma „Lancet”, Royal College of Physicians w Londynie, im. Roberta A. Cooka (USA).
Przyjaciel i opiekun artystów i pisarzy, znany jest ze swoich improwizowanych występów przy fortepianie w Piwnicy pod Baranami.

Andrzej Szostek MIC, etyk, rektor KUL.
Ur. w 1945 roku. Stopień doktora w zakresie filozofii chrześcijańskiej uzyskał w roku 1978, stopień doktora habilitowanego nauk humanistycznych w zakresie filozofii i socjologii – filozofii (etyki) otrzymał w roku 1989. Wszystkie tytuły uzyskał na Wydziale Filozofii Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego. W 1970 roku rozpoczął pracę w Katedrze Etyki KUL jako stażysta, a następnie przeszedł wszystkie szczeble awansu naukowego: asystent, starszy asystent, adiunkt, docent, profesor nadzwyczajny (od 1992 roku). Tytuł naukowy profesora otrzymał w 1997 roku. W latach 1992-1998 był prorektorem KUL ds. kontaktów z zagranicą. Od roku 1993 do 2003 był kierownikiem Katedry Etyki Szczegółowej KUL. W 1998 roku wybrany Rektorem KUL (do 2004 roku). Od 2002 roku kieruje Katedrą Etyki.
Opublikował około 200 prac. Jest członkiem Wydziału Filozoficznego Towarzystwa Naukowego KUL, Lubelskiego Oddziału Towarzystwa Filozoficznego, Zarządu Instytutu Jana Pawła II. Pełnił różne funkcje, m.in. był sekretarzem Redakcji „Roczników Filozoficznych KUL” z. 2, członkiem Komitetu Redakcyjnego „Zeszytów Naukowych KUL”, a także Zespołu Redakcyjnego „Ethos. Kwartalnik Instytutu Jana Pawła II KUL”. Jest stałym współpracownikiem periodyku „Aletheia. An International Journal of Philosophy” (od 1981 roku) oraz „Rivista di studi sulla persona e la famiglia. Anthropotes” (od 1985 roku). W latach 1992-1997 był członkiem Międzynarodowej Komisji Teologicznej.
Należy do Zgromadzenia Księży Marianów.

…………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………

Róża Thun, prezes zarządu Polskiej Fundacji im. Roberta Schumana. Misją prowadzonej przez nią Fundacji jest przygotowanie Polski i Polaków do świadomego członkostwa w Unii Europejskiej. Fundacja wspiera inicjatywy społeczne i polityczne, które służą temu celowi. Aktywizuje środowiska proeuropejskie, pomaga organizacjom działającym w środowiskach lokalnych, ułatwia przepływ informacji pomiędzy mniejszymi organizacjami, integruje środowiska proeuropejskie. Członek warszawskiego KIK.
………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………..

Andrzej Wajda, reżyser, scenograf, członek Grona Nieśmiertelnych francuskiej Akademii Sztuk Pięknych.
Ur. w 1926 roku. Ukończył Akademię Sztuk Pięknych w Krakowie (malarstwo, 1949) i PWSF w Łodzi (reżyseria, 1953). W 2000 otrzymał Oscara za całokształt twórczości.
W 1955 debiutował filmem Pokolenie, w 1959 na scenie Teatru Wybrzeże w Gdańsku reżyserował pierwszy spektakl Kapelusz pełen deszczu M. Gazzo.
Reżyser Teatru Starego w Krakowie. Na tej scenie zrealizował m.in. spektakle: Emigranci S. Mrożka 1976, Zbrodnia i kara we własnej adaptacji wg F.M. Dostojewskiego 1984, Hamlet (IV) wg W. Shakespeare’a 1989. Współpracował z innymi teatrami w kraju i za granicą, m.in. z warszawskim Teatrem Powszechnym, moskiewskim Teatrem Sowriemiennik, Yale Repertory Theatre (USA), teatrem w Nanterre (Francja), berlińskim Teatrze Schaubühne.
Czołowy przedstawiciel „polskiej szkoły filmowej” Pokolenie 1955, Kanał 1957, Srebrna Palma w Cannes, Popiół i diament 1958, nagrody w Wenecji, Vancouver, Berlinie Zachodnim, Lotna 1959. Inne ważne filmy: Popioły wg S. Żeromskiego 1965, Wszystko na sprzedaż 1968, nagroda Syrena Warszawska, Polowanie na muchy 1969, Krajobraz po bitwie 1970, nagrody w Mediolanie i Colombo, Brzezina 1970, nagrody w Mediolanie, Łagowie i Moskwie, Wesele wg S. Wyspiańskiego 1972, nagroda w San Sebastian, Ziemia obiecana wg W. Reymonta 1974, nagrody w Moskwie, Gdańsku i Chicago, nominacja do Oscara, Człowiek z marmuru 1977, nagrody w Cannes Belgradzie, Cartagenie, Bez znieczulenia 1978, nagroda w Cannes; Panny z Wilka wg J. Iwaszkiewicza 1979, nagroda w Gdańsku, Człowiek z żelaza 1981, Złota Palma w Cannes, Danton 1982, Francja, Prix Delluc, Cezar; Korczak 1990, Pan Tadeusz 1999.
Pełnił szereg funkcji społecznych i politycznych, m.in. prezes Stowarzyszenia Filmowców Polskich (1978-1983) i senator RP (1989-1991). Członek Europejskiej Akademii Filmowej. Członek Unii Teatrów Europy (UTE).
Z jego inicjatywy powstało w Krakowie Centrum Sztuki i Techniki Japońskiej Manggha (1995).
W 1996 otrzymał w Berlinie honorową nagrodę Srebrnego Niedźwiedzia, w 1998 podczas festiwalu filmowego w Wenecji uhonorowany Złotym Lwem za całokształt twórczości. W 2000 roku został laureatem Nagrody Wielkiej Fundacji Kultury za wybitne osiągnięcia w dziedzinie kultury. W 2001 roku otrzymał najwyższe francuskie odznaczenie – komandorię Legii Honorowej Republiki Francuskiej. W 2001 Prezydent Niemiec Johannes Rau nadał mu Wielki Krzyż Zasługi.

Ks. Romuald Jakub Weksler-Waszkinel, filozof, działa na rzecz dialogu chrześcijańsko-żydowskiego.
Ur. w 1943 roku w getcie niedaleko Wilna jako dziecko żydowskich rodziców. Jako niemowlę został ocalony przez Polkę, która zabrała go z getta na krótko przed jego likwidacją. O swoim pochodzeniu dowiedział się w 1978 roku.
W 1960 roku rozpoczął studia w Wyższym Seminarium Duchownym w Olsztynie, w 1966 roku w bazylice katedralnej we Fromborku otrzymał święcenia kapłańskie. W roku 1967 rozpoczął studia w Katolickim Uniwersytecie Lubelskim, Wydział Filozofii ukończył w roku 1970 i od 1971 rozpoczął pracę na tymże wydziale, tam zrobił doktorat. Jest wykładowcą w Katedrze Metafizyki Wydziału Filozofii KUL.
Autor książek Geneza pozytywnej metafizyki Bergsona, 1986, Błogosławiony Bóg Izraela 2001, Zgłębiając tajemnicę Kościoła 2003.

Piotr Wojciechowski, prozaik.
Ur. w 1938 roku. Absolwent dziennikarstwa Uniwersytetu Warszawskiego oraz reżyserii Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej i Filmowej w Łodzi. Wykładowca w Wyższej Szkole Filmowej w Łodzi i na Wydziale Dziennikarstwa Uniwersytetu Warszawskiego.
Autor powieści podejmujących problematykę moralną oraz przemian kulturowo-cywilizacyjnych: Kamienne pszczoły 1967, Czaszka w czaszce 1970, Wysokie pokoje 1977, Obraz napowietrzny 1988. Zbiory opowiadań: Ulewa, Kometa, Świński targ 1974, Manowiec 1978, Półtora królestwa 1984, Harpunnik otchłani 1996, Próba listopada 2000. Pisze także książki dla dzieci (m.in. Lew koloru marchewki 1971, Czarodzieje pachną klejem 1976, Poniedziałek, którego nie było 1977), felietony (Prawo tyraliery 1980) i scenariusze filmowe.
Prezes Stowarzyszenia Pisarzy Polskich, członek Przymierza Rodzin. Współpracownik „Więzi”, „Listu do Pani” i „Tygodnika Powszechnego’. Członek warszawskiego KIK.
Laureat nagrody Fundacji im. Kościelskich.

Marian Zawada OCD.
Ur. w 1958 roku. Ukończył Akademię Ekonomiczną w Katowicach (1981). Równocześnie podjął studia teologiczne w zorganizowanym wówczas Studium Teologicznym przy Kurii katowickiej. W wieku 25 lat wstąpił do zakonu Karmelitów Bosych. Studiował w Teresianum w Rzymie. W roku 1998 obronił pracę doktorską w Papieskiej Akademii Teologicznej w Krakowie. Od roku 1999 pełni funkcję rektora w Kolegium Filozoficznego Wyższego Seminarium Duchownego Karmelitów Bosych w Lublinie.
Autor książek: Zaślubiny z samotnością 1999, Szkice do tajemnicy człowieka 2000, Siedem pieczęci zła. Bezdroża człowieka pomiędzy grzechem pierworodnym a śmiercią Boga 2001, Droga do Boskiej kontemplacji 2002, Antologia mistyczna 2004.
………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………..

Andrzej Zoll, prawnik, specjalista prawa karnego, Rzecznik Praw Obywatelskich.
Ur. w 1942 roku. Ukończył Wydział Prawa i Administracji Uniwersytetu Jagiellońskiego. W 1968 roku uzyskał stopień doktora prawa, w 1973 roku habilitację, w 1991 – tytuł profesora zwyczajnego. Od 1964 roku do dziś zatrudniony na Uniwersytecie Jagiellońskim, obecnie na stanowisku profesora prawa karnego.
Od 1989 roku sędzia Trybunału Konstytucyjnego, od 1993 roku przez cztery lata jego prezes. Uczestnik obrad Okrągłego Stołu jako ekspert „Solidarności”. W latach 1998-2000 przewodniczący Rady Legislacyjnej przy premierze. W 1990 roku przewodniczący Państwowej Komisji Wyborczej w wyborach prezydenckich w 1991 i 1993 roku – w wyborach parlamentarnych. Od 2000 roku Rzecznik Praw Obywatelskich.
Autor ok. 150 prac z zakresu prawa karnego, prawa konstytucyjnego i filozofii prawa, m.in. prac: Okoliczności wyłączające bezprawność czynu (1982), Komentarz do kodeksu karnego. Część ogólna (1990, współautor). Współautor polskiego kodeksu karnego z 1997 r.
Członek czynny Polskiej Akademii Umiejętności oraz Akademii Nauki i Sztuki w Salzburgu. Członek polskiego PEN Clubu. Doktor honoris causa Uniwersytetu w Moguncji oraz Uniwersytetu Wileńskiego.
Odznaczony Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski, Wielkim Krzyżem Zasługi z Gwiazdą RFN, Orderem Zasługi z Gwiazdą na Wstędze Republiki Austrii, Orderem Wielkiego Księcia Giedymina Republiki Litewskiej.